Sonata fortepianowa nr 32 Beethovena
![](http://chped.net/https/upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/69/Beethoven_pf_son_32_title.jpg/181px-Beethoven_pf_son_32_title.jpg)
Sonata fortepianowa c-moll nr 32 op. 111 Ludwiga van Beethovena jest ostatnim utworem tego gatunku w dorobku kompozytora. Napisana została w latach 1821-22, dedykowana arcyksięciu Rudolfowi Johannowi Habsburgowi i wydana po raz pierwszy w r. 1823.
Utwór jest jednym z najbardziej znanych dzieł ostatniego okresu twórczości Beethovena. Podobnie jak pozostałe ostatnie jego sonaty, zawiera elementy polifoniczne i jest bardzo wymagająca technicznie. Pianista Robert Taub nazwał Sonatę op. 111 "dziełem o niezrównanym dramatyzmie i transcendencji (...) triumfem porządku ponad chaosem, optymizmu ponad cierpieniem."[1]
Wykonanie utworu zajmuje około 29 minut.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Utwór składa się z dwóch, bardzo kontrastujących ze sobą części:
Część I, jak wiele innych utworów Beethovena napisanych w tonacji c-moll, jest burzliwa i dramatyczna. Pełna jest akordów septymowych zmniejszonych, jak choćby we wstępie:
![]() |
Niespotykanej wręcz długości (prawie 20 minut) część druga, utrzymana w tonacji C-dur, to wariacje na 16-taktowy temat, z krótkim modulującym interludium i finałową kodą.
![](http://chped.net/https/upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/52/Beethoven_pf_son_32_arietta.png/500px-Beethoven_pf_son_32_arietta.png)
Początek II części Sonaty
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Robert Taub on Beethoven [online], www.voxcd.com [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2004-10-14] .